Zagłuszony szept serca

Witam po raz pierwszy od dawna.

Odnoszę wrażenie, że wszystko zaczyna się powoli układać, czuję się trochę bardziej wartościowa, mniej samotna. Teraz jak na to patrzę nie wiem, czy to dobrze, czy to źle. Samotność była moim natchnieniem, doradcą, dzięki niej kształtowałam swój charakter. Teraz mam wrażenie, że brakuje mi tego nawału uczuć potrzebnych do przelewania „głosu serca” na papier.
Zaczynam dostrzegać, że artysta bez cierpienia, samotności, smutku, rozczarowania… jest pusty, wyjałowiony z głębszych emocji. Nie czuję tego wewnętrznego ducha, który szepce myśli prosto z serca. Zauważyłam, że każdy wielki artysta, czy to pisarz, czy to poeta pisząc swoje wybitne dzieła kieruje się swymi uczuciami takimi jak właśnie cierpienie, czy miłość do drugiej osoby, czasem nieodwzajemniona. Można powiedzieć, że artysta jest pomiotem swych emocji, bez nich jego twórczość nie istnieje. Wiem, że nie jestem żadną „artystką”, lecz mam potrzebę samorealizacji, w moim przypadku nie znam innego sposobu jak pisanie „wierszy”, pisanie opowieści (a raczej ich streszczeń z powodu braku czasu), rysowanie i bloggowanie.

Brakuje mi czasu, nawet weekendy pochłaniają moje 

zadania domowe i nauka do sprawdzianów.

Mam takie dziwne odczucie… jakby moja pesymistyczna strona walczyła z tą optymistyczną a po chwili do akcji wkroczyła cząstka realizmu. Mam nadzieję, że mój dołek jest tylko efektem chwilowego braku weny, bo w innym wypadku stanę w miejscu, a jak wiadomo, ten kto nie brnie do przodu cofa się.

Ten tydzień przysporzył mi wielu dylematów związanych ze szkołą, lecz na szczęście jakoś wybrnęłam ze swoich obiekcji. W ciągu tych pięciu dni w moim życiu miały miejsce aż cztery cuda, w prawdzie przydałby mi się jeszcze jeden, ale na piąty już nie liczę, bo jest to po prostu niemożliwe. Muszę przyznać, że obawiałam się, iż nauczyciele postawią mi niższe oceny niż moje przypuszczalne. Nie wiem skąd wzięło się to niczym niepoparte założenie, ale ja taka już jestem, nigdy nie jestem dostatecznie pewna siebie. Moje oceny są już wystawione i jestem zdania, że nie są one najlepsze, ten semestr mógł mi pójść dużo lepiej. Jedno jest pewne, w drugim półroczu muszę dać z siebie sto procent. Miałam pisać jakie mam plany na weekend, ale jednak tego nie zrobię, gdyż każde moje plany mają cudowną tendencję pieprzyć się. Mam nadzieję, że napiszę niebawem jeszcze jednego posta, bo zdaję sobie sprawę z tego, iż zaniedbuję bloga. Takie są niestety uroki gimnazjum, strach pomyśleć co czeka mnie w liceum. 

Teraz postaram nadrobić zaległości dotyczące blogów, ponieważ przez te kilka dni nie zaglądałam do komputera w celach rozrywkowych, a jedynie żeby sprawdzić coś co tyczy się szkoły.

Kończę już ten krótki post, na zakończenie wstawiam Wam motywujący cytat mojego Mistrza.