Nie mogę nadążyć za czasem, a może to czas nie może nadążyć za mną?

Rozczarowania, żale, smutki i rok który tak szybko przeminął...

Dopiero niedawno zdałam sobie sprawę jak szybko zasuwa czas. Mogłabym dać głowę, że jest teraz rok 2014 i zbliżają się święta. Ten rok minął cholernie szybko, niczym mrugnięcie oka. Tak dużo się zmieniło w ciągu tego roku, dużo straciłam i zyskałam, znów się zmieniłam. Ale czy na lepsze? Tego nie wiem. Stałam się śmielsza, kiedyś bałam się zagadać do kogokolwiek, teraz rozmawiam z mniejszymi oporami, tłumaczę sobie „Zagadaj, powiedz cokolwiek, przecież nie masz nic do stracenia” i to w pewien sposób dodaje mi otuchy.
Miałam kiedyś wielu przyjaciół, ale czas i ich obojętność sprawiła, że straciliśmy wspólny język. Nie zamierzam zabiegać w nieskończoność. To bez sensu jeśli tylko jednej ze stron zależy na utrzymaniu kontaktu. Chyba jeszcze nigdy się tak nie rozczarowałam na niektórych osobach. Czasami miałam cichą ochotę płakać, ale nie zrobiłam tego, nie przez takie osoby. Teraz jestem z tego dumna, z tego, że nie uległam. Ciągła tęsknota i wspomnienia dopadają mnie każdego dnia. Chcę zapomnieć, ale codziennie wszystko wraca. Władały mną emocje i gdy zaczęłam pisać wiersze powstało kilka owych utworów o tym co czuję. Jestem ciekawa co będę czuć za kilka lat czytając me dzieła. Zapewne obojętność, bo teraz odczuwam tylko żal.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

Pamiętam jak spotkaliśmy się po raz ostatni. 

Znowu sięgam wspomnieniami tam gdzie nie chcę. 

Rozstałaś się bez pożegnania, naiwnie czekałam na znak życia. 

Gdy odpisałaś, przez chwilę natchnęła mnie przyjemna nadzieja,

 że będzie tak jak kiedyś, może nie całkiem, ale że będziemy się kontaktować. 

Pisaliśmy maile, ale zakończyło się na kilku. 

Znów w mojej duszy zagościła pustka i tęsknota. 

Raptem dana i odebrana nadzieja.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

Pamiętam jak stawiałam sobie w dzienniczku postanowienia na nowy rok, ciekawe ile z nich udało mi się zrealizować. Spełniłam w tym roku swój cel związany ze szkołą, rysuję moje portrety już trochę lepiej, piszę zdaje mi się zgrabniej, zaczęłam pisać wiersze oraz najważniejsze – spełniłam swe marzenie i założyłam bloga. Gdy spojrzę wstecz widzę jak cholernie dużo się zmieniło, nic nie może trwać wiecznie. Ludzie przychodzą i odchodzą, mówią, że tęsknią a nie robią nic, by się kontaktować. Pasje i zainteresowania się zmieniają. My się zmieniamy. Czasami na lepsze, czasami na gorsze, sami musimy podsumować zmiany w swoim życiu. Starajmy się działać, małymi kroczkami do celu. Już nie raz się przekonałam, że spełnianie swoich celów wymaga czasu, nic nie przychodzi w pięć minut. Wyciągajmy z życia ile się da, pokonujmy problemy, pamiętając, że każdy z nas kiedyś wyjdzie na prostą.

Źródła z których wzięłam obrazki: grafika google